Indonesië. Dat is ver weg.
Ik lees er van alles over
Vroeger was dat op school vooral over de samenstelling – rijtje eilanden van de archipel moesten we uit ons hoofd leren – en de geschiedenis ervan. Met in mijn geheugen een wat opgehemelde koloniale periode. De jaren daarna volgens mij vooral over hoe mooi sommige van de ruim 16.000 eilanden zijn voor de toeristen. En dat het allemaal bijna niets kost als je er eenmaal bent. Met pilletjes tegen diarree uiteraard. En ze hebben ook Tsunami’s.
Steeds meer ook over de problemen van plastic in zee en de stijgende zeespiegel. En in toenemende mate ook berichten over wangedrag van wat zich mijn landgenoten mogen noemen, ergens eind veertiger jaren. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Dat gezegde leek toen niet van toepassing. Sinds mijn oudste zoon een vriendin heeft die daar vandaan komt, lees ik dat zelfs met bovengemiddelde belangstelling. Ik lees er dus best wel wat over.
Maar ik lees nooit over inkoop
Vakgebied inkoop en Indonesië? Daarover had ik nog nooit wat gehoord. En ook niet gelezen. En al helemaal niet over de digitalisering ervan.
Ik heb er wel een beeld bij
Ik had wel een beeld. Mijn beeld was dat de eilanden van de archipel wel heel veel lokaal doen. Dus ook de inkoop. Mijn beeld was dat het allemaal niet zo nauw zou luisteren, behalve dat je alle papieren in drievoud moest opstellen en moest versturen. Of nog beter: persoonlijk afgeven met een envelop met inhoud erbij. Beetje overtrokken dit, maar wel ongeveer in die richting. (Na het lezen van het boek `Feitenkennis’ van Hans Rosling wist ik overigens al wel vrij zeker dat ik dat beeld zou moeten bijstellen. Ik wist alleen nog niet hoe.)
Maar dat ze hun inkoop gedigitaliseerd hebben? Vergaand zelfs. Dat in de verste verte nog niet…
We kunnen leren van hun digitalisering van de inkoop
Daar kwam ik achter tijdens een tweejaarlijkse conferentie/workshop. Daar waren twee vertegenwoordigers uit Indonesië. Iedereen brengt een case uit zijn land mee, en deze hadden als case de digitalisering van hun inkoop. Binnen de publieke sector zijn we bezig om de inkoop op allerlei manieren te digitaliseren. Dat gaat lang niet altijd eenvoudig. En bijna overal weer anders.
Wat kunnen we dan leren?
De woorden `Rijksinkoop’ of hun evenknie `Republieksinkoop’ gebruik ik bewust niet. Dan doe ik het land ernstig tekort want ze zijn al veel verder. Vrijwel alle inkopen doen ze vanuit een digitale catalogus. Pennen en potloden? Zeker! Meubilair? Ook! Bussen? Ja! Maar toch niet kilometers busvervoer of complete vissersboten? Ja, zelfs die! Kijk maar eens op https://e-katalog.lkpp.go.id/ De centrale overheid ontwikkelde een platform. Op dat platform zijn al die goederen en diensten op eenvoudige wijze vindbaar. Zonder de taal machtig te zijn kunnen wij, sorry, kan ik zelfs vinden wat ik nodig zou hebben. Als je mandaat toereikend is dan bestel je de goederen, diensten, kilometers busvervoer of vissersboten zo uit de catalogus.
Dat is nog niet alles. Het platform is ook beschikbaar voor regionale en lokale overheden. Die vullen het op dezelfde wijze met hun lokale goederen, diensten en andere zaken. Plug & play op lokaal niveau. En voor leveranciers die aan de centrale overheid en aan regionale of lokale leveren is dat wel zo prettig. De dataformats zijn immers identiek.
Moet dat meteen Nederland-breed?
Zeker niet. Maar we kunnen wel oog hebben voor wat wel kan. Ook op andere schaal. Bijvoorbeeld op de schaal van meerdere gemeenten. Of toch maar meteen op Europese schaal voor de dataformats?
Veel open mind gewenst!
Picture: Pixabay
